Wat is het?

Het doorknippen van het tongriempje en/of het lipbandje gebeurt steeds vaker bij baby’s. Vanaf 2013 is het aantal ingrepen meer dan vertienvoudigd tot ruim 11.000 per jaar, blijkt uit cijfers van Zorginstituut Nederland. Kinderartsen maken zich zorgen, ze vinden de ingreep bijna altijd onnodig en waarschuwen voor medische risico’s. (zie ook Nieuwsuur NOS)

Kraamverzorgers en lactatiedeskundigen (borstvoedingsexperts) adviseren de behandeling vooral wanneer de borstvoeding lastig gaat: de tongriem van de baby zou dan te strak zijn om goed te kunnen drinken. Dat zou bovendien zorgen voor pijnklachten bij de moeder of ongemakken bij de baby, zoals vaak spugen na het drinken of veel huilen. Ook wanneer baby’s die flesvoeding krijgen drinkproblemen hebben, krijgen ouders vaak het advies de tongriem of het lipbandje te knippen. En op online ouderfora is het dominante geluid: bij twijfel over de behandeling, tóch doen.

 

Het ánders kijken van het IMC

Het tongriempje is een smalle weefselplooi tussen de tong en de mondbodem. Als het tongriempje te kort is of te ver naar voren doorloopt, zou je kindje zijn tong niet ver genoeg kunnen uitsteken of bewegen. Hierdoor zouden met name problemen kunnen ontstaan bij het geven van borstvoeding.

Problemen bij borstvoeding kunnen een veelvoud van oorzaken hebben, een te korte tongriem is er één van. Minder beweeglijkheid van de mondbodem, kaak of gehemelte zijn een paar anderen. Maar ook kan de oorzaak in de maag (reflex) gelegen zijn. Ook de tong-keelzenuw (N.IX), tongspieren, tongbeen (os Hyoïdeum) of de hals kunnen hieraan ten grondslag liggen.

Terecht is er momenteel discussie over het klieven van de tongriem, omdat het simpelweg te vaak gebeurt.

 

Wat kan het IMC?

De osteopaten in het IMC en het speciale Kinder-IMC kijken naar de veelvoud aan oorzaken. In 90% van de gevallen bij problematische borstvoeding, kunnen deze eenvoudig worden verholpen.

Een osteopaat kan beoordelen of er oorzaken zijn die bewegelijkheid van de tong beperken. Zo zal een osteopaat met zijn handen onderzoek doen naar de positie en bewegelijkheid van de schedelbasis, het oorbeen (os Temporale), het tongbeen (os Hyoïdeum) of zelfs het sleutelbeen (Clavicula). Ook de spanning op de spieren in de mondbodem en hals worden onderzocht.