Wat is het?

De ziekte van Parkinson is een chronische, langzaam progressieve aandoening van het centrale zenuwstelsel, zich kenmerkend door stoornissen in houding en motoriek en in een later stadium door cognitieve stoornissen. Opvallend is de tremor (trillen), de typische ‘geldtel’-bewegingen, die in rust aanwezig is, maar bij gerichte bewegingen en in de slaap afwezig is. De houding in flexiepatroon en de micrografie (kleinschrift) zijn karakteristiek. De oorzaak is niet duidelijk. Pathologisch-anatomisch is het meest kenmerkend de specifieke degeneratie in de hersenen (substantia nigra). Mede hierdoor raakt een prikkeloverdrachtstof (dopamine) verstoord.

De term ‘parkinsonisme’ verwijst naar een soortgelijk beeld bij vaatsclerose in de hersenen, vergiftigingen (koolmonoxide) en als bijwerking van antipsychotica. Behandeling vergt de tussenkomst van een neuroloog, waarna een medicatie ingesteld wordt. Het kan moeilijk zijn om een evenwicht te vinden tussen het therapeutisch en het toxisch effect van de medicamenten.

 

Het ánders kijken van het IMC

Het langzaam progressieve, degeneratieve karakter van deze neurologische aandoening, maakt de behandeling door complementaire geneeswijzen vrijwel onmogelijk. Gezien het feit dat de complementaire geneeskunde haar aandacht richt op het zelf genezende vermogen van de mens is een op genezing gerichte behandeling niet mogelijk. Zenuwweefsel heeft weinig regeneratievermogen en is als zodanig nauwelijks beïnvloedbaar door prikkels, supplementen of aanpassingen.

 

Wat kan het IMC?

Aan de ziekte zelf kan het IMC niets doen. Wel kan de aanpak van de Mesologie: voeding, orthomoleculaire geneeskunde (met name antioxidanten en de kruidengeneeskunde) het proces trachten te vertragen. Tevens kunnen de bijwerkingen van de reguliere medicamenten (anticholinergica, amtadine, dopamine, MAO-remmers) worden verminderd door gerichte therapie.

Ditzelfde geldt voor andere degeneratieve neurologische aandoeningen, zoals multiple sclerose en ALS (Amylotrofe Laterale Sclerose).

Daarnaast dient aangetekend te worden dat er een aantal aandoeningen bestaan met de term Parkinsonisme.

De wetenschap gebruikt het begrip Parkinsonisme meestal als verzamelnaam voor een specifiek ziektebeeld. Het gaat daarbij om bewegingsarmoede in combinatie met balansstoornissen en / of tremoren en / of stijfheid. Bij de ziekte van Parkinson zijn de dopamine-producerende cellen in de substantia nigra in aantal verminderd, terwijl atypische Parkinsonismen gekenmerkt wordt door beschadiging van cellen die op dopamine reageren. Parkinsonismen reageren niet op behandeling met levodopa. In het geval van Parkinsonisme kunnen we in ieder geval kijken naar de verschillende omstandigheden waardoor het zenuwstelsel reageert met stoornissen in de balans en / of tremor.