Past Reality Integration (PRI) leert mensen zichzelf te bevrijden uit de greep van destructieve gevoelens en gedragingen zoals angst, somberheid, stress, boosheid en verslavingen. PRI beschouwt ze als afweren (overlevingsstrategieën) die dienen als bescherming tegen pijn uit het verleden. Door PRI worden we ons bewust van hoe en wanneer we in deze afweren verstrikt raken, en leren we hoe ze te ontmantelen. Dan zullen we steeds evenwichtiger en liefdevoller in het leven staan. Dat maakt, ook voor de kinderen om ons heen, een wereld van verschil.

Afweermechanismen

PRI gaat ervan uit dat wij als volwassene de wereld vaak zien door de bril van de afweermechanismen die we als kind hebben moeten ontwikkelen. Deze afweermechanismen zorgen ervoor dat we de pijn die ons als kind is aangedaan niet hoeven te voelen. Het zijn echter deze afweermechanismen die ons als volwassene het meest doen lijden omdat ze onze waarneming van het heden zo sterk vertekenen. Angst, somberheid, boosheid, overspannenheid en gebrek aan werkelijk contact, zijn én veroorzaken in het heden onze problemen.

PRI stelt zich ten doel ons te helpen toe te werken naar het bewust worden van de destructieve werking van deze afweermechanismen, naar het stoppen van de afweer en vervolgens naar het afbreken of ontmantelen ervan. Achter onze afweren schuilt de oude pijn die wij als kind hebben moeten verdringen omdat het toelaten ervan op dat moment zó pijnlijk zou zijn geweest dat we het niet zouden hebben kunnen verdragen. De situatie van het kind dat we waren was namelijk totaal anders dan die van de volwassene die we nu zijn: we waren klein, afhankelijk en overgeleverd aan anderen voor de zorg, liefde, warmte en begrip die we nodig hadden.

Daarin hadden we geen keuze: als onze ouders ons niet gaven wat we nodig hadden konden we niet weg en konden we geen andere ouders zoeken. Bovendien hebben jonge kinderen geen tijdsbesef. Dat betekent dat een situatie zoals gebrek aan liefde, onvoldoende aangeraakt worden of getroost worden als wij verdriet hadden, eindeloos leek te duren zonder dat er voor het kind dat we waren uitzicht was op verandering.

Ontmantelen

Door de afweer te ontmantelen en de oude pijn toe te laten kunnen we die pijn gaan voelen en zien voor wat hij is: oud, niet meer behorend bij nu, maar zeer pijnlijk en levensbedreigend geweest voor het kind dat we waren. We realiseren ons dan ten diepste dat het nu niet meer nodig is om ons via allerlei even pijnlijke afweermechanismen te beschermen tegen deze gevoelens. Het is voorbij. We zijn volwassen en niet meer afhankelijk van 1 of 2 personen die onze fysieke en emotionele basisbehoeften moeten vervullen. Als volwassene kunnen we dat nu zelf. We hebben altijd een keuze en we hebben tijdsbesef. Allemaal dingen die het kind dat we waren niet had en waardoor het in veel gevallen aan ondraaglijk lijden zou hebben blootgestaan, als het geen afweermechanismen zou hebben ontwikkeld.

Het doel van de PRI therapie is niet om oude pijn te voelen in de (valse) hoop die zo weg te werken. Het doel van een PRI therapie is om steeds meer ’afweervrij’ in het leven te kunnen staan. Ook als er nog afweer geactiveerd wordt, zullen we deze steeds sneller zelf herkennen en kunnen ontmantelen zodat we de destructieve werking ervan op ons dagelijkse leven opheffen. Dan kunnen we het heden ervaren voor wat het werkelijk is: meestal verrassend onbelast.

Meer informatie? Kijk dan op www.pastrealityintegration.com.

Voor PRI-therapeuten in het IMC kijk op https://integraalmedischcentrum.nl/pri-therapeuten

De PRI-therapeuten zijn ook aanwezig op het inloopspreekuur: https://integraalmedischcentrum.nl/over-het-imc/spreekuur/

Mijn ervaring met PRI

Ik kwam voor het eerst op het spoor van de PRI door een paar woorden van een haptonoom, ten tijde van een persoonlijke crisis van mijzelf. Hij sprak over valse hoop en valse macht en dat sprak mij direct aan:

  • Valse hoop: “als ik dit en dat doe….. dan wordt alles beter…..”
  • Valse macht: “over mijzelf gebruikt voelen door anderen, met de projectie: als jij dit veranderd ….. dan wordt alles beter….”

In een simpele google-search op ‘valse hoop’ kwam ik op de Past Reality Integration van Ingeborg Bosch. Ik ben wat gaan lezen en stuitte op haar boek ‘Illusies’; die kwam bij mij binnen:

  • Er is niks aan de hand, maar ik ga feitelijk de confrontatie uit de weg (ontkenning van behoeften)
  • Als ik xxyyy doe …. dan vinden ze mij wel aardig (valse hoop)
  • Anderen zijn beter, ik doe het niet goed genoeg…. (primaire afweer)

Wetenschapper genoeg ben ik dingen gaan napluizen. Met name de uitspraken in het boek over de amygdala en de corpus hippocampus; daar liggen onze vroegst opgeslagen herinneringen, maar zonder narratieve context. Kijk dat maakte mij wakker. We houden onszelf (onbewust) in de maling. We gebruiken dagelijks vluchtroutes, om de oude pijn maar niet te voelen, om de vrede te bewaren, om de blêêêh uit de weg te gaan. Neen, we willen dat niet, of toch weer wel? Wie wil er geen leven vanuit je eigen ware ik?

Vervolgens heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik een week lang naar Ingeborg in Zuid-Frankrijk gegaan, voor therapie. Het was een heftige week. Geconfronteerd met mijn afweermechanismen en vooral met wat daaronder zat, heb ik in elke vezel van mijn lijf gevoeld wat mijn oude pijn was. Natuurlijk wist ik dat ik ‘wereldvreemd’ was, met schizoïde en autistische trekken, maar ik vond dat wel normaal. De week zelf en de meegegeven gereedschappen voor de tijd daarna hebben mijn leven veranderd:

  • Geen angst meer, maar lekker mijn eigen Zelf kunnen zijn;
  • Geen zelfdestructie meer, maar (nog) meer passie en compassie;
  • Geen valse hoop meer, maar tevreden met mijzelf en wat ik doe;
  • Geen valse macht of veroordelingen, maar reële intimiteit met anderen;
  • Geen ontkenning of afsluiten meer, maar oprechte belangstelling en meer energie.

Met recht heeft de PRI mijzelf veranderd, of beter gezegd kreeg ik de tools, de eyeopeners, maar nog meer de soulopeners, om het zelf aan te pakken en te veranderen. Dat is misschien wel het meeste wat ik waardeer aan de PRI:

  • geen urenlang praten, maar zelf actief aan de slag
  • niet zozeer het weten wáár het fout ging, maar het voelen dát het fout ging
  • het meekrijgen van gereedschappen om zelf, dagelijks mee aan de slag te gaan

Dit past bij mijn eeuwige gunfactor: ik gun velen een leven vanuit een eigen IK. Zonder ja maar, zonder vluchtroutes, zonder valse dromen, zonder krampen.

Robert Muts, Directeur Integraal Medisch Centrum.